Het gebeurt niet gauw, dat op één dag twee dierbare mensen komen te overlijden. En toch is mij dat afgelopen zaterdag overkomen. Op die dag overleed ’s middags als eerste mijn oudtante Sientje, in de leeftijd van 85 jaar. Omdat we twee Clazina’s in de familie hadden noemden we de één Sien en de ander Sientje. Sien is bijna twee jaar geleden al van ons heengegaan. Nu was het de beurt aan Sientje. Tuurlijk, mooie leeftijd zegt men dan, 85. Is ook zo, maar toch is het iemand geweest die ik heel mijn leven heb gekend. De laatste jaren zagen we elkaar wat minder. Je woont niet meer bij elkaar in de stad, al was haar stad niet zo ver bij de mijne vandaan, maar je ziet elkaar alleen nog bij trouwerijen, uitvaarten en af en toe op een verjaardag. Vooral dat laatste werd de laatste jaren wat minder, want ze ging sukkelen, zoals dat dan heet. Waar ik desondanks blij om ben is het volgende. Op 1 juni 2004 ben ik voor de tweede maal in het huwelijk getreden en ben ik ’s avonds met mijn kersverse vrouw in vol ornaat naar haar toegegaan. Zij was toen nog redelijk aanspreekbaar, maar al niet meer in staat op onze bruiloft aanwezig te zijn. Dat had ze wel gewild. Ze was dan ook blij verheugd ons te zien en ik moest er vandaag, op de dag dat we definitief afscheid van haar hebben genomen, weer extra hard aan denken. Een mooie herinnering. En zo zag ik haar vandaag ook voor me, terwijl die kist daar stond in de aula. Ik heb haar in haar laatste dagen, waarin ze in hoog tempo achteruit holde, niet meer gezien. En misschien is het wel goed zo. Laat ik me haar maar blijven herinneren zoals ik haar toen, op mijn trouwdag heb gezien. Een blij mens met een sterk karakter.
En dan is daar nog die goeie ouwe Willem. De vroegere voetbaltrainer van mijn zwager, de broer van mijn tweede vrouw. De goede man was maar alleen, had geen vrouw en kinderen en weinig familie en hij bleef hangen. Mijn zwager werd ouder, trouwde, kreeg kinderen en Willem bleef. Hij werd zoals ze dat in mijn schoonfamilie noemden geadopteerd. Ik ken hem net zolang als ik mijn huidige vrouw ken en dat is ruim zes jaar. Bij elke verjaardag van mijn zwager, zijn vrouw of een van hun kinderen zag ik Willem. Toen nog 76, op het laatst 82, bijna 83. Een vriendelijke oude baas, die altijd vol zat van zijn muziek, de klassieke muziek wel te verstaan. Beethoven was zijn favoriete componist en Anne-Sophie Mutter zijn lievelingsvioliste. Lieveling misschien wel een beetje te letterlijk genomen. Als hij over haar sprak dan zag je lichtjes in zijn ogen. Maar, toch werd Willem in die zes jaar dat ik hem heb meegemaakt ook zes jaar ouder. Heel langzaam zag je hem achteruitgaan. Hij liep steeds moeilijker, ademde steeds zwaarder en sukkelde steeds vaker in slaap, vooral wanneer hij op zo’n verjaardag even niet met iemand in gesprek was. We pestten hem er wel eens mee, want met Willem hadden we altijd lol. Dan zeiden we “Willem, als je nog één keer in slaap valt trakteer je op een Chinees”. En nu is hij dan, net als Sientje, op diezelfde zaterdagmiddag 6 september voorgoed in slaap gevallen. Ook hij is vandaag uitgeleide gedaan.
Willem, fijn je gekend te hebben al was het niet zolang. Jij, die in je huiskamer graag stond te dirigeren voor een denkbeeldig orkest terwijl de muziek uit de boxen knalde, laat ze maar eens wat horen en zien daarboven!
