Ik had beloofd het dit keer weer wat intellectueler aan te pakken. Wat een flauwekul eigenlijk. Alsof het leven zo intellectueel of cultureel is. Mijn leven hangt net als dat van de meeste andere mensen van clichés aan elkaar: opstaan, werken, eten, slapen, boodschappen doen, enfin, vult u maar aan. Af en toe ontsnappen we aan die moordende regelmaat door een boek te lezen, een film of tv te kijken of naar muziek te luisteren. En het is juist het lézen waarmee ík althans probeer afstand te scheppen tussen de banale werkelijkheid en mijzelf. Het lezen van boeken die zijn geschreven door auteurs die net als ik aan de alledaagsheid proberen te ontsnappen, maar dan door te schrijven. En ook al gaan die boeken vaak over het gewone leven, toch is er in de Literatuur met grote ‘L’ sprake van een zekere vervreemding of afstand die het alledaagse banale van een speciale glans of kleur voorziet. De dingen zijn herkenbaar, maar ook weer niet. Zoals je een Ferrari, die meestal rood, wit of zwart is, op een dag in een kleur ziet waarin je hem nog nooit hebt gezien, bijvoorbeeld knalgroen. In films zie je wel eens een droom van iemand, weergegeven in vreemde kleuren, wazige beelden of slow motion, allemaal effecten die een zekere mate van vervreemding bewerkstelligen. En natuurlijk zijn er ook boeken, net als films trouwens, die aan de alledaagsheid proberen te ontkomen door een fantasiewereld te scheppen die weinig overeenkomsten vertoont met de werkelijkheid, met name in de genres science fiction en fantasy. In de ‘grote’ literatuur heb je voorbeelden als Hubert Lampo (o.a. ‘De komst van Joachim Stiller’) en Edgar Allan Poe, die beiden hun eigen fantasiewerelden schiepen.
Maar goed, dit weblog wil niet persé een dagboek zijn van mijn alledaagse beslommeringen, al kunnen die soms ook wel vermeldenswaard zijn. Neem nou vandaag. Ik heb het onderwerp boeken toch alweer aangesneden, dus kan ik daar mooi op inhaken. Vandaag heb ik voor een prikkie weer eens aantal leuke boeken gekocht (‘gescoord’ zegt men tegenwoordig) bij de Kringloop, waaronder zes boeken van Simon Vestdijk. Ik moet met het schaamrood op de kaken bekennen dat ik pas onlangs ben begonnen met het lezen van zijn boeken, en dat terwijl hij één van onze grootste schrijvers was. Waarom pas zo laat? Geen idee. Ik heb dat vaker. Met muziek, met films, maar vooral met schrijvers. Dan ben ik er gewoon nog niet aan toe. Terwijl ik al wel veel van Willem Frederik Hermans en Harry Mulisch heb gelezen, waarvan men zegt dat die niet altijd even ‘gemakkelijk’ zijn. Misschien heeft de omvang van zijn oeuvre mij wel altijd afgeschrikt. Vestdijk werd om die reden wel “De duivelskunstenaar” genoemd. Hij publiceerde meer dan honderd boeken tussen 1934 en 1971 (het jaar van zijn dood)! Romans en bundels met verhalen, gedichten, essays en kritieken (waaronder vele over klassieke muziek). Tijdgenoot en dichter Adriaan Roland Holst noemde hem “De man die sneller schrijft dan God kan lezen.” Maar dan ineens is het zover en hak ik de knoop door: nu ga ik Vestdijk lezen. Groot oeuvre of niet, gewoon ergens beginnen. Momenteel lees ik ‘Terug tot Ina Damman’, het eerst verschenen deel van de zogenaamde Anton Wachtercyclus en over het algemeen beschouwd als Vestdijks meesterwerk. Dit is pas het derde boek dat ik van hem lees, dus ik kan nog even vooruit.
Het heeft weinig zin om hier dieper op deze auteur in te gaan, aangezien er meer dan genoeg over hem te vinden is op het internet. Mocht u geïnteresseerd zijn, neemt u dan eens een kijkje op
http://www.svestdijk.nl/, http://nl.wikipedia.org/wiki/Simon_Vestdijk of www.dbnl.org/auteurs/auteur.php?id=vest002.
Dit was weer eens een onvervalst cultureel onderonsje en u weet ook nog eens wat ik vandaag gedaan heb, al is het maar voor een heel klein gedeelte. Natuurlijk maak ik zulk soort uitstapjes, die naar de Kringloop bedoel ik, tussen de bedrijven door, als ik onderweg voor mijn werk tussen de middag even tijd heb.
Hoe dit weblog verder gaat verlopen is voor mij nog een vraag. De ene keer kan het een dagboekkarakter hebben, de andere keer kan het weer over literatuur, muziek of film gaan of zomaar iets van (populair-)filosofische aard. Het ligt er maar net aan hoe mijn pet staat. Zowel voor mij als voor u een verassing dus. Ook wat de frequentie betreft wil ik geen toezeggingen doen. Het kan zijn dat ik elke dag wat schrijf, of om de dag of één keer in de week. Ik publiceer gewoon ad hoc, dus zodra ik weer wat te melden heb. In ieder geval hoop ik u te vermaken en af en toe op een idee te brengen.
* 'Open boek' is de titel van een roman van Simon Vestdijk uit 1957
