Ja, daar ben ik weer. Het ongelooflijke is gebeurd: als het morgen ook mooi blijft hebben we liefst drie mooie dagen achter elkaar deze zomer! Dat is voor het eerst! Gelukkig maar, want morgen heb ik een fietstocht in de buurt van Eindhoven, de stad waar ik van eind 1992 tot begin 2002 heb gewoond. Er zit daar een fietsclub waar ik dankzij de sociale media weer contact mee heb. Sinds vorig jaar rijd ik weer mee. Nou moet de term 'fietstocht' niet te zwaar worden opgevat. Het is meer een tocht van uitspanning naar uitspanning. 's Morgens blijft het nog keurig bij koffie met gebak, maar naarmate de dag vordert worden de biertjes wat talrijker. Toen ik nog in Eindhoven woonde hoefde ik niet op een biertje meer of minder te letten, maar nu ik van ver moet komen met auto en fietsdrager, moet ik een beetje oppassen. Ik moet nog veilig naar huis kunnen rijden. Het mooie weer is in ieder geval een cadeautje.
Ach ja, dan is er nog die 'snelwegschutter'. Ik las vandaag het bericht dat hij waarschijnlijk helemaal niet bestaat. Ze hebben namelijk na ruim veertig gevallen van autoruitschade geen kogels of andere projectielen kunnen vinden. De schutter lijkt een soort komkommerpoema, zoals die van een paar jaar geleden op de Veluwe, weet u nog? Daarmee zijn de kapotte autoruiten nog niet verklaard. Zijn er soms bovennatuurlijke krachten werkzaam? Zit er af en toe een ultrahoge fluittoon in de lucht die de ruiten doet springen? Enfin, we zullen het hopelijk ooit weten.
Hier spreekt overigens een ervaringsdeskundige. Reeds twee jaar geleden, toen er van een schutter geen sprake was, werd ik hevig opgeschrikt door het kapot springen van de ruit van mijn rechter voorportier. Een knal of er op mij geschoten werd. Maar zo klinkt het ook als een ruit wordt ingeslagen. Alleen, in dat geval staat de auto stil. In mijn geval reed ik met een gangetje van honderd kilometer per uur over de A29 richting Heinenoordtunnel. Een stukje dat de laatste tijd vaak in het nieuws is geweest i.v.m. de 'schutter'. Dat betekent dat het glas in honderden groene brokjes met grote kracht mijn auto in kwamen zeilen. En het begon plotseling behoorlijk te waaien in mijn pas twee maanden oude leasebak. U begrijpt, ik schrok mij wezenloos. Gelukkig ben ik niet zo iemand die in zo'n geval een ruk aan het stuur geeft, waardoor er een gevaarlijke situatie ontstaat. Maar ik ben wel even op de vluchtstrook gaan staan om mijn hart tot rust te laten komen. Daarna heb ik de zaak gebeld en de garage en ben ik naar mijn dealer gereden voor een vervangende auto. Dat is het gemak van een lease-auto. Je hebt er geen omkijken naar. Maar een leuke ervaring was het allerminst.
Even wat anders. Vandaag zat ik weer op diezelfde A29 en ná de Heinenoordtunnel, vlak na de afrit Oud-Beijerland, zag ik iets dat mijn bloed deed koken. Hooguit twintig meter voor het bord "einde 100" stond oom smeris met zijn flitsende kastje autootjes te controleren op snelheid. Dus op een punt waar iedereen het bord "einde 100" al heeft zien staan en dus gas gaat bijgeven. En dan ben je dus de lul! Ben je net veilig zonder kleerscheuren en ruitschade door de tunnel, wordt je op de kiek gezet! Niet ik, wat ik zag het op tijd, maar je zou die flikkers toch kielhalen! Ga boeven vangen, of in dit geval de al of niet bestaande snelwegschutter!
Nou had ik de vorige keer beloofd niet meer maatschappelijk geëngageerd te zijn en alleen maar over leuke dingen te schrijven, kon ik het toch weer niet laten te zeiken. Maar dit soort dingen doet mij steigeren.
Tot de volgende keer.
