In mijn bericht van gisteren heb ik niet alleen een erg geromantiseerd beeld geschetst van mijn moeders ontmoeting met Clark Gable, maar er stonden ook feitelijke onwaarheden in. Bovendien heb ik mogelijk de indruk gewekt dat die gebeurtenis haar zo weinig interesseerde, dat ze niet eens meer precies weet hoe het is gegaan. Nou, het blijkt dat ze dat nog wel degelijk weet. En ze vond het hele gebeuren best leuk. Het zit min of meer zo:
Mijn moeder was niet de verkoopster, maar werkte boven op kantoor. Eén van haar taken was het beantwoorden van de telefoon. Op die bewuste dag werd er gebeld over een op handen zijnd bezoek van Gable. De acteur had aangegeven dat hij persé dat Delfts blauw eens van nabij wilde bekijken. Het was echter nogal druk op de Delftse Markt, mede vanwege de opgestelde filmset die veel belangstelling trok, en men wilde dat de acteur een onbelemmerde toegang tot de winkel had, zonder dat allerlei mensen die daar binnen of buiten aanwezig waren hem zouden herkennen en mogelijk aanspreken. Of mijn moeder het bericht even wilde doorgeven. Het aangekondigde bezoek maakte op haar in eerste instantie niet zo’n geweldige indruk. Ze had wel eens van Gable gehoord, maar zij was een jonge vrouw van slechts negentien en had een wat oudere man in gedachten (zij wist het toen niet precies, maar achteraf hebben we berekend dat Gable in 1953 tweeënvijftig was; hij was van 1901). Maar goed, zij waarschuwde de eigenares, die gelijk in alle staten was en de weg ging vrijmaken in haar winkel en in de nabije omgeving. Niet al teveel later hoorde mijn moeder beneden opgewonden geroezemoes van het winkelpersoneel en kwam kijken. Gable, die inmiddels was gearriveerd, zag haar de trap afkomen en wilde juist met dát leuke blondje op de foto. Zij was toen zéker niet onaardig om te zien en dat vond de steracteur klaarblijkelijk ook. En ook al herkende ze de man slechts vaag, zijn gestalte en uitstraling maakten op dat moment toch wel indruk op haar. Niks oude man.
Maar, zoals ik gisteren al geschreven had, ik wilde er een aardig verhaaltje van maken. Dichterlijke vrijheid zullen we maar zeggen. Later, toen mijn moeder van iedereen in haar omgeving te horen kreeg dat men lichtelijk jaloers op haar was, drong de ware betekenis van de ontmoeting tot haar door. Enfin, het doet allemaal niets af aan het feit dat het een leuke herinnering blijft waar de foto het bewijs van is. En ma staat er wat verlegen lachend op. Ik heb inmiddels van haar begrepen dat dit alles op 25 september 1953 plaatsvond. Jawel, dat is morgen dus exact vijfenvijftig jaar geleden!
