Een goede vriend van mijn vrouw en mij heeft al jaren geen omgang meer met zijn kinderen. Zijn vrouw is er in 2003 vandoor gegaan met een andere man en heeft hun twee kinderen zover gekregen dat ze onze vriend, hun vader, niet meer willen zien. Hier volgt zijn relaas, zoals hij dat in een brief aan De Tweede Kamer (kun je nagaan hoe wanhopig hij is geworden) heeft verwoord:
“Ik ben een vader die al ruim 6 jaar vecht voor een omgang met zijn kinderen.
Ik zal in het kort mijn situatie uit leggen.
In 2003 is mijn vrouw met onze kinderen bij haar nieuwe vriend ingetrokken. Ik heb de kinderen nog 2 weekenden gehad en daarna begon de ellende.
Ik werd beschuldigd van mishandeling en misbruik van mijn kinderen. De Raad voor de Kinderbescherming heeft in opdracht van de rechter een onderzoek gedaan en uit niets is gebleken waarom vader geen omgangsregeling zou kunnen krijgen. In het onderzoeksrapport van de Raad voor de Kinderbescherming staan duidelijke aanwijzingen dat moeder en haar medestanders, ondanks dat de kinderen gevoelens voor vader tonen, er alles aan doen om vader definitief uit het leven van de kinderen te verbannen. Ik ben ook verhoord door de politie en de officier van justitie heeft alles geseponeerd. De rechter heeft tot 3x toe nu uitspraak gedaan over een omgangsregeling maar daar is nooit wat van gekomen. Er is moeder en/of vriend veel aan gelegen dat er geen omgang komt.
Afspraken worden verzet en kinderen negatief beïnvloed over vader, met als gevolg dat de kinderen bang en angstig voor vader zijn geworden, niet meer durfden en uiteindelijk niet meer wilden.
Meerdere hulpverleners (gezinsvoogden en gedragsdeskundigen) van Jeugdzorg zien dat de kinderen negatief beïnvloed worden, maar niemand die actie onderneemt.
Als vader sta je machteloos en keer op keer moet je achter instanties aan, zoals Jeugdzorg, om informatie in te winnen.
Deze hele situatie is emotioneel erg ingrijpend; ik was een positieve, vrolijke man, maar nu zie ik veel dingen negatief, zie het vaak niet zitten, ben somber, slaap slecht, maar probeer toch elke keer weer het beste ervan te maken. Ik kan mij goed voorstellen dat vaders met dit soort relatieproblemen zich soms buiten de wet begeven. Echter ben ik van mening dat je daar niets mee bereikt. Gelukkig heb ik vele provocaties van moeder en haar medestanders doorstaan en mijn gezond verstand gebruikt.
Ik wil dat moeders en hun medestanders, die er alles aan doen om vaders bij hun kinderen vandaan te houden, stevig aangepakt worden. Elke hulpverlener hoor je zeggen dat het voor de ontwikkeling van een kind belangrijk is, dat hij/zij contact heeft met de biologische vader.
Steeds meer vaders zijn de dupe van de gemene manier van handelen van moeder, als het om een omgang gaat van de kinderen met hun vader. De kinderen krijgen hun vader niet meer te zien.
In de Tweede Kamer is dit probleem bekend! Dit kan zo niet langer.
Het is tijd dat er spijkers met koppen worden geslagen en ik spreek de wens uit dat de Tweede Kamerleden hun verantwoording nemen om deze onrechtvaardigheid te beëindigen.
Ik hoop een reactie terug te ontvangen.
Met vriendelijke groet,
……………………….”
En zo eindigt zijn droevige verhaal. Het is een onrechtvaardig lot dat helaas maar al te veel mannen ten deel valt. Deze brief heeft hij drie weken geleden verstuurd en tot op heden heeft hij nog geen reactie ontvangen. Wie kan deze man helpen en wie of welke instantie doet hier iets aan? Hoe is het toch mogelijk dat zoiets kan in het 'beschaafde' Nederland. Help !!!
