Simon says...

Hij is niet meer, de beatdichter Simon Vinkenoog. De hippie van tachtig jaar. Twee maal in mijn leven heb ik hem van dichtbij gezien, eenmaal op een Beatles-memorialdag in de Stadsgehoorzaal in Leiden, ik meen in 1981, en de andere maal in de Openbare Bibliotheek van Breda. Volgens mij waren Kees van Kooten en wijlen Boudewijn Büch er toen ook bij. Waarschijnlijk 1986. Een wat typische man, die zijn gedichten zeer gedreven declameerde. Niet altijd even toegankelijke poëzie. Dichregels die even moesten bezinken. Aan de linkerkant van mijn blog staat zoals altijd een gedicht. Na Lucebert en Remco Campert vond ik het vandaag wel toepasselijk om een gedicht van Simon te plaatsen. Een gedicht waarin hij zich verheugt op de dood. Inmiddels verheugt hij zich in de dood, net zoals hij zich in het leven verheugde. Op zijn website kunt u zien hoe goed hij nog was, slechts een paar dagen geleden: http://www.simonvinkenoog.nl/

Simon zegt niets meer, maar laat voor eeuwig zijn poëzie voor hem spreken.

De smerige smeris

Nou, de klad zit er aardig in. We zijn alweer een maand verder sinds mijn laatste stukje. Behalve mijn eigen familie reageert er ook niemand op mijn blog, behoudens ene Leo dan, die een tijdje geleden van zich liet horen.

Vooruit dan maar weer. Even zeiken op ons aller beste vriend, de politie. U moet weten dan ik mij in het verkeer altijd netjes aan de regels houd. Kom vorige week thuis van mijn werk vind ik een enveloppe van Leaseplan op tafel. Ja hoor, een boete van € 25,- omdat ik maar liefst zes (6) kilometer te hard heb gereden in de buurt van Oud Beijerland. Het licht gaat verdorie met een snelheid van 300.000 kilometer per seconde en ik, die zich altijd aan de regels houd, krijg een boete voor zes kilometer per uur te hard! En dat op een weg waar je tachtig mag, maar bij de stoplichten heel even slechts vijftig. Je trekt op, ik weet nog dat ik op het bewuste moment dat ik gefotografeerd moet zijn (geen flits gezien) dacht, kijk uit, straks rij ik te hard door het groene licht en prompt valt twee weken later de bekeuring in de bus. Stelletje ... @#$%^&*()_+!
Het weekend nadat ik gepakt moet zijn stonden die klotesmerissen langs de A16, net voor je vanaf de Moerdijkbrug Brabant binnenrijdt. Op een punt dat je nog net 120 mag, maar honderd meter weer 100. Moest ik nou remmen of niet? Flitsen ze je dan zodra je honderd meter verder tijdens het afremmen nog net boven de honderd rijdt? Kortom, dit soort dingen veroorzaakt schrikachtig gedrag (ik schrik gelukkig niet zo gauw) en mogelijk ongelukken. Laat dat stelletje malloten zich met belangrijker zaken bezighouden dan gevaarlijke situaties te creëren.