Simon says...

Hij is niet meer, de beatdichter Simon Vinkenoog. De hippie van tachtig jaar. Twee maal in mijn leven heb ik hem van dichtbij gezien, eenmaal op een Beatles-memorialdag in de Stadsgehoorzaal in Leiden, ik meen in 1981, en de andere maal in de Openbare Bibliotheek van Breda. Volgens mij waren Kees van Kooten en wijlen Boudewijn Büch er toen ook bij. Waarschijnlijk 1986. Een wat typische man, die zijn gedichten zeer gedreven declameerde. Niet altijd even toegankelijke poëzie. Dichregels die even moesten bezinken. Aan de linkerkant van mijn blog staat zoals altijd een gedicht. Na Lucebert en Remco Campert vond ik het vandaag wel toepasselijk om een gedicht van Simon te plaatsen. Een gedicht waarin hij zich verheugt op de dood. Inmiddels verheugt hij zich in de dood, net zoals hij zich in het leven verheugde. Op zijn website kunt u zien hoe goed hij nog was, slechts een paar dagen geleden: http://www.simonvinkenoog.nl/

Simon zegt niets meer, maar laat voor eeuwig zijn poëzie voor hem spreken.