Ik wou dat ik wou wat ik wou

Ik wou dat ik kon schrijven als Leon de Winter. Ik wou dat ik kon schilderen als Vincent Van Gogh. Ik wou dat ik kon componeren als Wolfgang Amadeus Mozart (staat nu op mijn koptelefoon). Ik wou dat ik...kon wat ik kan. Het is weer bijna vier weken geleden dat ik wat geschreven heb. En als je even niks te schrijven hebt, dan doe je maar wat. Zoals nu dus. Ik typ maar wat en zie, er ontstaat vanzelf een tekst. Misschien is het wel door alle boeken die ik deze zomer heb gelezen (vooral Leon de Winter) waardoor ik denk: "Wat heeft het voor zin, er is al zoveel geschreven en er is nog zo weinig origineels te verzinnen?" Maar zo mag je eigenlijk niet denken. Gelukkig zijn er genoeg schrijvers die wars zijn van alles en iedereen en gewoon schrijven. Door hen valt er tenminste nog wat te lezen. Ik heb met u al eens de frustratie gedeeld dat het ondoenlijk is om alles dat ooit geschreven is te lezen. Daar heb je minstens 1000 mensenlevens en heel veel tijd per leven voor nodig. En elke wandeling door de boekhandels die ik maak, maakt mij alleen maar nòg meer gefrustreerd. Maar ook daar moet ik mij niets van aantrekken. Gewoon een keus maken en lezen. Anders lees je nooit wat. Anders schrijf je nooit wat. Anders schilder je nooit wat. Anders componeer je nooit wat.

Nou vooruit, even iets actueels waar ik mij de laatste tijd over verbaasd heb. De pensioenen die gekort gaan worden. Hoe is het toch mogelijk dat ook nu weer de zakkenvullers vrijuit gaan en Jan met de pet zijn pensioen, dat waarschijnlijk al niet veel voorstelt, gedeeltelijk moet inleveren? Ed "Raket" Nijpels heeft net zijn hielen gelicht bij het ABP om een schandaal te voorkomen (het DSB-debacle waar hij mede debet aan was even buiten beschouwing gelaten), maar denkt u maar niet dat hij nu of straks na zijn vijfenzestigste (hij nog wel) ook maar íets tekort komt. Hij heeft zijn schaapjes op het droge. Nou weet ik niet zeker of het ABP bij de betreffende pensioenfondsen zit, maar zo niet, dan komt dat nog wel. Vroeger was er ook al heibel bij dat fonds. Weet u nog in de jaren tachtig? Directeur Beleggingen Mr. Dr. A.J.M. Masson was in opspraak vanwege steekpenningen. Hij is inmiddels allang overleden, om precies te zijn in 1994, maar tot zijn dood heeft hij vergeefs gevochten voor zijn rehabilitatie, want hij heeft zijn schuld nooit toegegeven. Toen ik in 1987 bij het ABP in Heerlen ging werken zat de affaire nog vers in het geheugen. Ach, we zullen nooit weten of hij echt onschuldig was. Feit blijft dat hoge functionarissen vroeger, nu en in de toekomst nooit geldzorgen hadden, hebben of zullen hebben. Of ze nou bij een pensioenfonds werken of niet. Als je veel hebt, dan maakt een paar duizend Euro nauwelijks verschil, maar voor alle mensen die nu al elk dubbeltje moeten omdraaien zal het er de komende tijd niet gemakkelijker op worden. Straks moeten ze er weer een baantje bijnemen om hun pensioen aan te vullen! Ziet u het voor u? Laat alle zakkenvullers uit verleden en heden maar eens wat terugstorten en je zult zien: het tekort is in één klap méér dan teniet gedaan!