Vergeet die roze bril maar!

Ik ben Martin Bril niet. Ten eerste leef ik nog, ten tweede schrijf ik lang niet zoveel en zo goed als hij schreef. Wel was hij een leeftijdgenoot. Slechts enkele maanden ouder dan ik. Maar ik wil nog niet dood. Alsof het iets is waar je zelf over kunt beslissen. Het leven, en de dood, heb je niet zelf in de hand. John Lennon zei vrij vertaald: "Het leven is wat je overkomt terwijl je bezig bent met andere dingen" en hij werd vermoord. Jim, Jimi en Janis spoten, snoven en slikten zich dood, John Denver vloog zich dood en Martin Bril ging gewoon dood. Aan die kloteziekte die ook al een groot deel van mijn familie en kennissenkring heeft uitgemoord. Houdt het dan nooit op? En het zijn ook steeds vaker jonge mensen die kanker krijgen. Ik ben eigenlijk maar een geluksvogel (afkloppen).

Martin jongen, mijn leeftijdgenoot en mijn broers naamgenoot, ik ben er niet heilig van overtuigd of er nog iets is na dit aardse leven, maar één ding weet ik wel: wij zullen nooit meer door jouw 'bril' naar het leven kijken.

Schaap in wolfs(en)kleren

Om even aan te sluiten op mijn vorige bericht. Onlangs heb ik de boeken gelezen van Khaled Hosseini, te weten "De Vliegeraar" en "Duizend schitterende zonnen". Het eerste boek is zelfs al verfilmd (heb de film niet gezien). Verpletterende boeken! Het laat zien hoe de gemiddelde Afghaan lijdt onder de continue strijd die in zijn land gevoerd wordt. Al sinds de jaren zeventig wordt Aghanistan bezet door steeds weer andere mogendheden. Eerst werd de koning afgezet door zijn neef. Na een paar jaar vond er een coup plaats door de Sovjet-communisten. Nadat die waren vertrokken kregen de Taliban de leiding. Momenteel worden die bevochten door de legers van de Verenigde Staten en hun bondgenoten. Altijd strijd, altijd oorlog. Van het ene moment op het andere ben je je kind, vader, moeder, broer, zus kwijt. Onder het regiem van de Taliban hebben vooral de vrouwen helemaal niets in te brengen. Ze mogen niet zonder begeleiding van een volwassen man op straat en áls ze op straat lopen, dan alleen in burka. Lachen in het openbaar mag niet, te luidruchtig zijn mag niet. Als je een Talib te lang aankijkt loop je al kans op een pak slaag!

Intussen heb ik ook "Knielen op een bed violen" van Jan Siebelink gelezen. Van het moslimfundamentalisme naar het christenfundamentalisme. Over een vader die zich door godsdienstcolporteurs laat verleiden tot het zwartste calvinisme, zonder een sprankje vreugde. Het is een zwaar geloof wat de hoofdpersoon aanhangt, maar het boek van ruim 400 pagina's is niet zwaar om te lezen. In één dag had ik uit! Het mooie paasweer was daar debet aan. Oh ja, "De tweeling" van Tessa de Loo heb ik ook nog gelezen in de tussentijd en nog een ouwetje van Jan Wolkers ("Horrible tango"). Thans ben ik "Zusje van me" aan het lezen van de Zweeds-Nederlandse schrijfster Barbara Voors.

U begrijpt, ik zit de laatste tijd weinig bij de PC. Maar dat had u al gemerkt aan de lange tijd tussen twee berichten.

Wat de actualiteit betreft is het een beetje komkommertijd. Of het moet over Aleid Wolfsen gaan, de burgemeester van Utrecht. Óf houdt je mond óf kom rond voor je fouten uit. Een gouden regel in het leven van publieke figuren. Wolfsen heeft weer de klassieke fout gemaakt. Nu worden er kamervragen gesteld over hetgeen anders een akkefietje was gebleven. Dom, dom, dom! Aleidje verliest zijn karweitje.