Europa één of Europa neen?

Hèhè, eindelijk, daar istie weer! Heeft even geduurd, maar ik ben weer geïnspireerd, of zeg maar geïrriteerd. Door de Europese verkiezingen. Hetgeen te verwachten viel is gebeurd: de onvrede over de eigen regering (en in welk land is men niet ontvreden over de eigen regering) is afgereageerd in het stemhokje. De uitslag heeft werkelijk niets uit te staan met Europa, maar alles met het eigen land. Tegenstrijdigheid ten top: men stemt zogenaamd voor het Europees Parlement, maar men heeft de landelijke politiek voor ogen, net zoals bij de gemeenteraads- en de provinciale verkiezingen trouwens, want wat dat betreft is er geen verschil. Hoe moet er op die manier ooit één Europa komen? De bekende landelijke politici bepalen het stemgedrag. Een stem op de PVV is voor praktisch iedere PVV-aanhanger een stem op Geert Wilders en niet op Barry Madlener, die voor deze Europese Verkiezingen naar voren werd geschoven.

Nou is dat één Europa toch een illusie. Met de Verenigde Staten van Amerika was het destijds een stuk makkelijker. In Europa hebben we te maken met eeuwenoude landen met dito tradities en culturen en.....met elk hun eigen taal. Probeer die maar eens op één lijn te krijgen. Neem nou zo'n eigenheimer als Sarkozy. De mond vol van Europa als het hem uitkomt, maar de eigen economie voor laten gaan als het om de kredietcrisis gaat. En dan heb ik het nog niet eens over die eigenwijze Britten die nog niet eens de Euro willen invoeren! Nou ben ik zelf ook niet zo'n voorstander van één groot Europa en zeker niet van de Euro (maar dat heeft met de Euroinflatie te maken, als u begrijpt wat ik bedoel), maar ik zie wel in dat zaken als veiligheid, criminaliteit, economie en milieu grensoverschreidend moeten worden aangepakt. Ach, ik denk dat de meesten er wel zo over denken. We willen best Europeaan of zelfs wereldburger zijn, maar ondertussen zijn we toch maar wat trots als we in het buitenland ons Nederlander-zijn kunnen tonen.