Alles moet snel en kort

De vorige keer had ik het over Mozart en daarvoor over kunst in het algemeen. Je hoort tegenwoordig vaak de klacht dat 'de jeugd' niet of nauwelijks leest en niet naar 'echte' (=klassieke) muziek luistert. Om over musea en schilderkunst maar te zwijgen. Ik denk te weten hoe dat komt. Het waarderen van kunst staat of valt met GEDULD. En dat is nu juist het probleem. De jongelui groeien op in een haastige, vluchtige maatschappij. Meer dan honderd zenders op TV (dus zappen), MSN en SMS (dus korte, snelle berichten), veel te veel media en daardoor veel te veel indrukken (dus geen tijd en dus geen geduld om langere tijd aan één ding te besteden). Bij een echt literair boek duurt het even om 'erin' te komen. Pas na een bladzij of twintig begint het verhaal een beetje op gang te komen. Soms is er niet eens een verhaal, maar boeit een boek gewoon door de schrijfstijl. Maar vóór die tijd heeft de jeugdige allang afgehaakt. Hetzelfde geldt voor klassieke muziek. Koptelefoon op, licht gedimd en ogen dicht. Luisteren naar de instrumenten en de sfeer op je in laten werken. Nee hoor, snel en hard moet het zijn, meteen ter zake. Dus snelle, korte popsongs (is niet altijd iets mis mee, maar die bagger waar de jeugd van houdt slaat nergens op). En schilderijen al of niet in een museum? Laat maar zitten.

Nogmaals, je kunt pas iets ècht waarderen als je er de tijd voor neemt. En die tijd en dat geduld ontbreekt ten enen male bij veel (ik wil niet zeggen alle) jonge mensen. "Je krijgt meer geduld naarmate je ouder wordt en je dus eigenlijk niet veel tijd meer hebt." Dat is een uitspraak van de Vlaamse criticus en schrijver Marc Callewaert. Een waar woord waaraan niets valt toe te voegen.